Μάνα Γη …Γλυκιά μου Πατρίδα – Αγγελική Βαλεοντή

Ημέρα Εκπλήξεων

Με παιδικά χρόνια ζυμωμένα με τη γη το χώμα και τη πέτρα δε δυσκολεύτηκα να κατεβώ τα φυσικά σκαλοπάτια, και να βρεθώ στην αγκαλιά της Γης, ντράπηκα όμως γιατί πέρασαν σχεδόν εξήντα χρόνια για μάθω γι΄ αυτή τη σκάλα και τα όσα κρύβει στο τέρμα της.

Ένα σφίξιμο στο στήθος και ένας περίεργος φόβος με κυρίεψε για το άγνωστο του σκοτεινού διαδρόμου που ανοίγονταν μπροστά μου. Θαρραλέα στη ζωή μου μέχρι τώρα, έμεινα εκεί στον επιβλητικό προθάλαμο συντροφιά με τους πρώτους σχηματισμούς της πολύχρονης διάβρωσης να με καλούν ν΄αψηφήσω το φόβο για μια εξερεύνηση στη Γη και τη ζωή μου.

Ακολούθησα τα βήματα του οδηγού στο δύσκολο μονοπάτι νιώθοντας ήδη μια περίεργη ζωή γύρω μου. Το σκοτάδι άρχισε να με τυλίγει. Ήταν αδύνατο να φανταστώ τι κρύβονταν πίσω του.
Ακόμη ένα σκαλοπάτι και πήρα μια ανάσα. Το φως από την κάσκα μου άφησε το μονοπάτι στα πόδια μου και φώτισε γύρω μου. Η συγκίνηση έκλεισε το λαιμό, η καρδιά μου άρχισε να κτυπά δυνατά και μια πρωτόγονη χαρά με πλημμύρισε.
Βρισκόμουνα θεατής και πρωταγωνίστρια σ΄ ένα όνειρο φτιαγμένο στάλα- στάλα μέσα στους αιώνες, ένα ανεκτίμητο θησαυρό.

Η πατρίδα μου, που μούχε χαρίσει με απλοχεριά ομορφιές του ματιού, της αίσθησης και του νου, μου χάριζε ακόμη μία μέσα από τα βάθη της καρδιάς της.

Τα ψηλά καταπράσινα βουνά της με τους επιβλητικούς βράχους που μαρτυρούν την περιπετειώδη φυσική της ιστορία.
Τα προσκυνητάρια των ασκητών και τα μοναστήρια σκαρφαλωμένα σε παρθένα και πανέμορφα τοπία.
Η πεντακάθαρη θάλασσα και τα όμορφα ακρογιάλια της.
Τα σημάδια μιας μεγάλης αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας.

Όλα σκύβουν να προσκυνήσουν αυτό το μεγαλείο που ξετυλίγεται μπροστά μου.
Όλα γύρω είναι ένα ατέλειωτο ποίημα, μια μουσική που χάνεται στην αιωνιότητα, ένας ύμνος στον πλάστη μας, ένας ύμνος στη Γυναίκα, στη μάνα, στη Γη μας.

Μια πανέμορφη σάλα, ένας ναός αρχαίας και σύγχρονης θρησκείας, και πάνω απ΄ όλα με το άρωμα γυναικείας ομορφιάς και φιλαρέσκειας μέσα από πανάρχαιους τόπους λατρείας και μυρωδιά λιβανιού ευλαβικό προσκύνημα του σήμερα.

Πλάι μου οι πολύπτυχες άκρες μιας χλαμύδας είναι ο δρόμος του ματιού για να απολαύσει ένα σύμπλεγμα από αγάλματα με πανάκριβα και πανέμορφα φορέματα, που αναδεικνύουν την ομορφιά του γυναικείου σώματος από τις μεθυστικές καμπύλες των γοφών στην πρώτη πηγή της ζωής μας τα στήθη.
Ένα βήμα ακόμα και ο χώρος γίνεται επιβλητική εκκλησιά με πλήθος από μάνες, παναγιές, που ονειρεύονται το μέλλον των παιδιών τους, και πέρα μακριά ασκητικές μορφές αγίων βγαλμένες από τα χέρια μεγάλων ζωγράφων.
Δίπλα μου ένας σχηματισμός κεντημένος από ντελικάτα χέρια ένα γεμάτο αρμονία και ομορφιά χωριό στην κορυφή ενός λόφου κάτω από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.
Πιο πέρα ένα παιδάκι να παίζει πλάι στα καλλίγραμμα πόδια της μαμάς με ένα σκυλάκι μιας πανάκριβης ράτσας και να ονειρεύεται την παράλογη για χειμώνα λιχουδιά ενός παγωτού χωνάκι που από απέναντι ξέχειλο από σοκολάτα το προκαλεί.

Πάνω ψηλά πολυτελή γύψινα στολίζουν τη σάλα με την οροφή σμιλεμένη σε πλήθος μαστούς της μάνας Γης έτοιμους να προσφέρουν το γάλα της ζωής μας.
Μια μικρή ανάβαση και βρίσκεσαι μπροστά σε ένα υπέροχο καταρράκτη που σε προκαλεί να λουστείς στα πολύχρωμα, κάτω από το φως, νερά του και να γευτείς τις σταγόνες που αστράφτουν σαν αστέρια.
Παντού γύρω άπειρες οι αποχρώσεις του καφέ με ανταύγειες από άσπρο, ασημί και πράσινο, και βαθιά σε μια καμπή της σπηλιάς μια κυρία με ένα κάτασπρο πολύπτυχο φόρεμα και κρυμμένο το πρόσωπο, λες και δεν θέλει να αποσπάσει το βλέμμα από το κόσμημα αυτό της φύσης.
Ξάφνου μια ακτίνα ήλιου στο πρόσωπο, μια χαρούμενη έκπληξη, μια σύνδεση του κάτω και πάνω κόσμου. Η Γη μας που φύλαγε αυτό το θησαυρό, είχε προβλέψει την είσοδο του οξυγόνου από ένα μικρό παραθυράκι για τους εκλεκτούς, στους οποίους θα επέτρεπε να τον ανακαλύψουν.
Στο βάθος της αίθουσας μια μεγάλη τρύπα στο έδαφος είσοδος για τα κάτω δωμάτια, για τους ανήσυχους και έμπειρους επισκέπτες.

Σ΄ όλη τη διαδρομή ο λόγος είχε σιγήσει, η συγκίνηση, ο θαυμασμός και το δέος είχαν κυριαρχήσει και η φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό είχε ξεχαστεί.
Σαν άρχισε όμως η επιστροφή με νέες εκπλήξεις σε σχηματισμούς και παραστάσεις, η επιθυμία να πάρω, αν είναι δυνατόν, λίγη απ΄ αυτή την ομορφιά μαζί μου, να κοινωνήσω μ΄ αυτήν κι άλλους, να μιλήσω για την πατρίδα και τα υπέροχα υπόγεια δημιουργήματά της, με έκαναν να φωτογραφίσω, κάτω από το λιγοστό φως, λίγα από όσα είδα, έζησα κι απόλαυσα στο λίγο χρόνο της επίσκεψής μου στη φιλόξενη αγκαλιά της γης.
Μπορεί το φως και η φωτογράφηση να επιδρά στην αέναη δημιουργία της Φύσης, αλλά πιστεύω πως αν ήθελε να μη δει μάτι ανθρώπου αυτόν τον κόσμο του ονείρου της φαντασίας και της αρμονίας, θα είχε κλείσει μόνης τις εισόδους στις σπηλιές της.

Η επιστροφή στην έξοδο ήταν πιο ανάλαφρη γεμάτη με απέραντη χαρά και πιο ζεστή αγάπη για την πατρίδα.
Μόλις αντίκρισα την είσοδο της σπηλιάς συνειδητοποίησα ότι η μάνα γη δεν είχε τελειώσει ακόμη. Στην είσοδο ένας μεγάλος σχηματισμός ενός πτερωτού δράκοντα
μηνούσε στους επισκέπτες την υποχρέωση για σεβασμό και προφύλαξη από τους βέβηλους.
Το πρωτόγνωρο αυτό ταξίδι είχε τελειώσει. Η έξοδος από την τρύπα της μιας από τις τρεις σπηλιές της «Νεροτρουβιάς» στο χωριό Μύλοι της Σάμου, πιο εύκολη και το φως του ήλιου θάμπωσε τα μάτια μου.
Κάθισα στην είσοδο, που ενταγμένη στο τοπίο δύσκολα εντοπίζονταν, αναπόλησα τα όσα είδα και ένιωσα βαρύ το χρέος.

Δεν κατέβηκα από την τρύπα στο βάθος της σπηλιάς να σεργιανίσω, όπως πριν λίγο καιρό επί «10»ώρες οι σπηλαιολόγοι, τις πολλές κάτω σάλες και τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους.
Δεν επισκέφθηκα τη διπλανή σπηλιά με τους άλλους υπέροχους σταλακτίτες και σταλαγμίτες και την υπόγεια λίμνη, που γνώρισα από τις φωτογραφίες των φίλων που με βοήθησαν στην επίσκεψη.
Όμως αυτό που είδα ήταν αρκετό για να με κάνει να προσπαθήσω να μεταλάβει ο κάθε Σαμιώτης από το άγνωστο αυτό κρασί της Πατρίδας και να την αγαπήσει ακόμη περισσότερο, ο δε επισκέπτης να απολαύσει πέρα από την υπέργεια και την υπόγεια ομορφιά της Σάμου.
Οφείλω ένα ευχαριστώ στον ενθουσιώδη, επίμονο, ονειροπόλο και ακούραστο Γιώργο Σπυρόπουλο, που ξεκίνησε αυτό το ψάξιμο των σπηλαίων της περιοχής μας.
Το ίδιο και στον Ingo Kliesen αρχιτέκτονα και αναρριχητή, ερωτευμένο με τη Σάμο, που συνέβαλε στην εξερεύνησή τους και μας ξενάγησε στα δύσκολα μονοπάτια του προθαλάμου της μεγάλης σπηλιάς.
Σε μένα δε: Που πριν ένα μήνα έμαθα για τις σπηλιές της Σάμου, οι οποίες αριθμούν σύμφωνα με τους σπηλαιολόγους, μέχρι στιγμής, 80 τον αριθμό. Που επισκέφθηκα (3) από τις (50) τεχνητές σπηλιές των Μυτιληνιών, οι οποίες είναι είσοδοι αρχαίου ορυχείου 3000 χρόνων με ( 8) υπόγειους ορόφους. Που βρέθηκα να επισκέπτομαι νέες σπηλιές στεριανές και παράλιες. Είναι υποχρέωση να προσπαθήσω, να εξερευνηθούν, να προστατευτούν και να αξιοποιηθούν με σοβαρότητα και σεβασμό στη Φύση.

Ας είναι αυτό το κείμενο μια πρώτη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Της Αγγελικής Βαλεοντή Δεμερτζή
aggelikh46@yahoo.gr